Άχ! να μπορούσα την ΝΔ να την άλλαζα,
τους μισούς θα πετούσα στη θάλασσα,
μπας και ντραπούν, έστω λίγο, τους όλοι.
Πρωθυπουργό θά 'κανα τον Μανώλη.
Άχ! να μπορούσα το ΠΑΣΟΚ να το άλλαζα,
τους παλιούς θα πετούσα στη θάλασσα,
και το κόμμα εξαρχής θα ξανάβαφα,
μ΄άλλα χρώματα νέα και άμωμα.
Άχ! να μπορούσα το Κόμμα να άλλαζα,
την Κανέλλη θα πετούσα στη θάλασσα,
και τον Μάρξ απ' τον τάφο θα ξέθαβα,
τα ποσοστά ν' ανεβάσει τα άλαλα.
Άχ! να μπορούσα τον ΣΥΡΙΖΑ ν' άλλαζα,
τα λαϊκίστικα θα πετούσα στη θάλασσα,
νέα γλώσσα παρευθύς θα τον μάθαινα
μπας και πάψει να πηγαίνει για λάχανα.
Άχ! να μπορούσα τον ΛΑΟΣ να άλλαζα,
Άδωνι θα πετούσα στη θάλασσα,
και Πλεύρη, Πανίκα και άλλους
καραγκιόζηδες και παπαγάλους.
Ά!, όλα κι όλα, τους πράσινους δεν θ' άλλαζα
που ξαναβάφουν γαλάζια τη θάλασσα,
μα όλο τρομάζω στη σκέψη μου, ότι
πολεμάνε σαν τον Δον-Κιχώτη...
2 σχόλια:
Εμένα με τί χρώμα θα μέ 'βαφες, ώ Κλαζομένιε;
Του κιτρίνου αποκλειομένου βεβαίως-βεβαίως...
@ Psemma-me-ourá
Στα χρώματα της ίριδας, του ουράνιου τόξου.
Και «με» και χωρίς ουρά είσαι κάτι το διαχρονικό και πέρα για πέρα απλωμένο.
Ο φόβος γαρ κι η δίψα για υπερίσχυση ως αντίδοτό του...
Βλακώδες βέβαια (διότι όλο και κάποιος άλλος θα είναι ισχυρότερος, πλουσιώτερος...) αλλά σύνηθες.
Οπότε σου δίνω όλα τα χρώματα και ...καθάρισα.
Δημοσίευση σχολίου